23 мая 2016

Ужо больш за чвэрць стагоддзя працуе ў лакаматыўным дэпо Орша машыніст электравоза Эдуард Виташкевич. З іх звыш 15 — за правым крылом лакаматыва. Па выніках працы ў 2015 годзе ён стаў лаўрэатам прэміі па бяспецы руху цягнікоў імя машыніста Уладзіміра Яцкевіча.

Узнагарода — заслужаная, лічаць у калектыве. Чалавек ён годны, прафесіянал сваёй справы, самадастатковы, лагодны — заўсёды гатовы прыйсці на дапамогу. Так адклікаюцца аб Эдуардзе Фёдаравічу калегі і кіраўніцтва прадпрыемства. Акрамя таго, ён на працягу шэрагу гадоў абіраецца прафгрупорг сваёй калоны. Людзі яму давяраюць. Уяўленне аб прафесіі машыніста ён меў яшчэ з дзяцінства. Два родных дзядзькі працавалі ў легендарным лакаматыўным дэпо Орша: Мікалай — машыністам, Іван — узначальваў пасажырскую калону. Яны, самі таго не падазраючы, выхавалі ў Эдуардзе павагу да сваёй справы, жалезнай дарозе ў цэлым. Дапытлівы пляменнік часцяком бываў у іх на працы і нават некалькі разоў ездзіў на электравозе. Таму не дзіўна, што пасля заканчэння 8 класаў паступіў у аршанскі галіновай тэхнікум, пасля заканчэння якога атрымаў спецыяльнасць движенца.

Практыку праходзіў на станцыі Орша-Заходняя аператарам пры дзяжурным па станцыі. Туды ж яго запрашалі на працу. Але пасля службы ў войску малады чалавек уладкаваўся ў лакаматыўнае дэпо: дзіцячая мара аб прафесіі машыніста ўзяла сваё. Нядоўга прапрацаваўшы ў хозцехе, пайшоў на курсы памочнікаў машыніста цеплавоза і электравоза. У 1980-я яны яшчэ арганізоўваліся ў сценах дэпо. Праз некалькі месяцаў ён ужо ездзіў у Смаленск на электравозе ВЛ80с. Кожны рэйс чакаў з нецярпеннем. З пераходам у пасажырскую калону геаграфія паездак пашырылася да Мінска. Электравозы ЧС4т выдатна натхнялі. Тады, у пачатку 1990-х, гэта была практычна новая, сучасная тэхніка. Зрэшты, і сёння многія брыгады пра «чехе» адклікаюцца годна: маўляў, да гэтага часу не састарэў.

Праз год Эдуард Фёдаравіч паехаў ўдасканальваць свае веды ў Гомель, а праз яшчэ год вярнуўся з правамі машыніста цеплавоза і электравоза. Праўда, паспрабаваць сябе ў новай якасці яму давялося толькі праз некалькі гадоў: у сярэдзіне 1990-х упалі аб'ёмы як грузавых, так і пасажырскіх перавозак. Свой першы рэйс са Смаленска ў Воршу Эдуард Виташкевич памятае добра.

- Такое не забудзецца, — распавядае машыніст, — тады адбыўся саморасцеп грузавых вагонаў. Ціск у тармазной магістралі ўпала да нуля. Я спыніў цягнік. Мой памочнік, а таксама яшчэ адзін дасведчаны машыніст (цягнік ехаў на двайны цязе з яшчэ адной брыгадай) пайшлі высвятляць сітуацыю. Праблема была ў клін аўтасчэпкі, які апынуўся дэфармаваным. Раз'яднаныя вагоны мы злучылі з дапамогай аўтасчэпкі апошняга вагона і бесперашкодна даехалі да Воршы. Сяўбу за правае крыло грузавога лакаматыва, спачатку меў справу з ужо добра знаёмым ВЛ80с, а затым вярнуўся да так палюбіўшаму «чэху». У пасажырскай калоне Вячаслава Шебештэйна ён ужо 15 гадоў, часам замяшчае машыніста-інструктара. За гэты час асвоіў новую тэхніку: электравоз ЭП10 — на заводзе-вытворцы ў Новачаркаску, ЭП20 — у навучальным цэнтры падрыхтоўкі кадраў у Маскве, ЧС8 — у дэпо Вязьма, дзе лакаматывы эксплуатуюцца. Перавагу аддае ўсё ж такі ЭП20 — больш сучаснай і дасканалай машыне.

Як лічыць Эдуард Фёдаравіч, у жыцці няма нічога немагчымага, асабліва ў наш час — было б жаданне. Вось захацеў ён на дачы сваю майстэрню, і разам з братам два зруба паставілі. А яшчэ, перакананы, у любой справе трэба натхненне, без якога ніяк нельга. Для яго — гэта сям'я: тры галоўныя жанчыны яго жыцця — жонка і дзве дачкі. А зараз яшчэ пяцігадовы любімы ўнук Арцём, які ўжо сёння шмат у чым з'яўляецца аднадумцам дзеда і таксама хоча стаць чыгуначнікам.

Вольга НІКАЛАЕВА