30 чэрвеня 2016

Білетных касіраў станцыі Мінск-Пасажырскі Алену Грынчык і Таццяну Гладышаву аб'ядноўвае адна агульная рыса. Абодва з'яўляюцца адданымі падпісчыкамі нашай газеты. Прычым, на працягу не аднаго года. Вядома, у кожнай з іх — свае перавагі. Лена, напрыклад, любіць матэрыялы аб гісторыі жалезнай дарогі, з задавальненнем чытае вытворчую інфармацыю. Таццяна ж аддае перавагу дачны паласу і збірае рэцэпты, якія публікуе галіновае выданне.

Дзіўная праца

Білетны касір станцыі Мінск-Пасажырскі Таццяна Гладышава працуе на чыгунцы амаль трыццаць гадоў. Любоў да руху, да людзей — асноўная прычына, па якой яна звязала свае жыцце з магістраллю. Першае, што размяшчае да сабе ў гэтай жанчыне, — гэта дзіўнае абаянне. Пасажыры любяць яе за чуласць і шчырасць. Многія яе прыхільнікі, калі раптам аказваюцца па справах у раене сталічнага чыгуначнага вакзала, абавязкова зойдуць павітацца. Таму кожная змена для Таццяны - асаблівая.

- У мяне дзіўная праца. Сустрэча з пасажырам заўседы прадугледжвае добры настрой. Таварыскасць у мяне ў крыві. Нават калі напярэдадні былі якія-небудзь праблемы, гэта не перашкаджае працы, — кажа Таццяна.

- Уменне ва ўсім знаходзіць пазітыў дасталося мне па спадчыне ад бацькі Анатоля Мацвеевіча. Ен у мяне быў непапраўным аптымістам.

Выбраць чыгуначную прафесію дапамагла Таццяне сам лес. Пасля школы дзяўчына вырашыла паступіць у педагагічны інстытут, але не прайшла па конкурсе. Дадому, у веску Махновичи Салігорскага раена Мінскай вобласці, вяртацца не захацела. Вырашыла падаць дакументы ў тады яшчэ сталічнае чыгуначнае вучылішча. І паступіла. Скончыўшы галіновае навучальная ўстанова, стала правадніком фірмовага цягніка «Звязда». Разъездной характар працы дзяўчыне прыйшоўся не па душы, таму вырашыла паспрабаваць сябе ў якасці білетнага касіра. І ў гэтай прафесіі знайшла сябе. У касах вакзала станцыі Мінск-Пасажырскі Таццяна працуе з 1988 года. Шчыра адзначае: працаваць тут — адно задавальненне.

- Летам турысты адпраўляюцца да мора, таму людзей заўседы больш, — дзеліцца яна сваімі асабістымі назіраннямі.

- Але, нягледзячы на напружаны графік, заўседы хочацца зрабіць людзям прыемнае. Каму-то добрага шляху пажадаеш, камусьці камплімент скажаш, каго-то проста выслухаў. Для людзей ўвага заўседы вельмі важна. А ў працэсе работы ты становішся свайго роду псіхолагам. Таму ведаеш, як падабраць ключык да любому чалавеку.

Як распавядаюць суразмоўцы, вельмі часта пасажыры, прычым абодвух падлог, выбіраюць «свайго» білетнага касіра і купляюць праязныя дакументы імкнуцца ўвесь час у яго. Псіхалагічна, напэўна, ім так камфортней. Можа таму ў акенца ў білетную касу, дзе працуе Таццяна Гладышава, заўседы чаргу? Прычым, сустракаюцца і знакамітасці. — Вельмі часта ў мяне бяруць квіткі прадстаўнікі беларускай эстрады — Аляксандр Ціхановіч, Анатоль Ярмоленка. Наогул, хочацца сказаць, што ўвесь наш вялікі калектыў, а я маю на ўвазе работнікаў вакзала станцыі Мінск-Пасажырскі, працуе ва ўнісон.

Мы ўсе стараемся прыкласці максімум намаганняў, кожны на сваім месцы, каб людзі адчувалі сябе ўтульна і камфортна, — з гонарам кажа Таццяна.

Дарэчы, адказнасць і працавітасць білетнага касіра Гладышевой не засталіся незаўважанымі. У 2014 годзе яна атрымала высокую галіновую ўзнагароду — знак «Ганаровы чыгуначнік». І вельмі ею ганарыцца. Вольны час Таццяна любіць праводзіць у коле сям'і. Вырошчвае пакаевыя кветкі (іх у яе каля трыццаці відаў), з задавальненнем ездзіць разам з мужам Сяргеем і дачкой Наташай у падарожжа. А яшчэ вельмі любіць рыхтаваць: кулінарыі прысвячае большую частку вольнага часу.

- На жаль, многія святы — той жа Новы год, напрыклад, — даводзіцца сустракаць на працы. Таму, калі выпадае свабодная хвілінка, я заўседы імкнуся парадаваць сваіх хатніх прысмакамі. У гэтым мне дапамагае і наша галіновая газета. Усе рэцэпты, якія з'яўляюцца на яе старонках, я спрабую. Спадабаліся — тут жа бяру на заметку. З любімых страў — салата з ананасамі і торт «Напалеон». Я наогул ласун. Памятаю са сваей першай зарплаты ў 110 рублеў купіла аж тры кіло шакаладных цукерак «Аленка». Здавалася, усе з'ем, але адолець гэтак - да прысмакаў зараз аказалася не па сілах. Частавала і калег, і пасажыраў. Столькі гадоў прайшло, а да гэтага часу гэты выпадак згадваецца.

Ад касіраў — з любоўю

У пошуках яшчэ адной гераіні «Жаночага перона» я звярнула ўвагу на букет руж — залацістых і далікатна-ружовых, на доўгіх сцеблах, які стаяў у адной з білетных кас. Аказалася, «прэзент» для Алены Грынчык атрымаўся амаль выпадковым. За квітком на цягнік прыйшлі двое хлопцаў. Какетнічал і-какетн ічал і з сімпатычнай дзяўчынай, спрабуючы прызначыць спатканне, але нават, нягледзячы на адмову, вырашылі перад ад'ездам зрабіць такі прыемны сюрпрыз. І гэта ў калектыве вакзала станцыі Мінск-Пасажырскі — не рэдкасць. Усе касіры ахайныя, ветлівыя, усмешлівыя — любата! Не так даўно адзін пасажыр не стрымаўся і «пахуліганіў»: чарга зарагатала, калі мужчына, раскінуўшы рукі, у парыве пачуццяў прыціснуўся да шкла, за якім сядзела непрыступная, але такая абаяльная касір, і пацалаваў яго. Нярэдка ад якога-небудзь пасажыра можна пачуць: «Дзяўчына, а вось учора на Вашым месцы такая брунетка сядзела, курносенькая... Куды вы яе дзелі? У восьмай касе? Бягу туды!» Справа не толькі ў прыгажосці і дагледжанасці касіраў. Па частцы вонкавага выгляду з калектыву — строгі попыт: отглаженная форма, прычоска, манікюр, легкая памада. Але і прафесійнае абаянне — умова абавязковае.

- Галоўнае — не ўпускаць у сябе негатыў, не заводзіцца ад не прыемных слоў, заўседы быць карэктнай і ветлівай ў зносінах, а на развітанне пажадаць добрага шляху, — кажа Алена Грынчык.

- Тады любы скаржнік астывае і развітваецца ўжо з усмешкай.

Аб чыгунцы Алена марыла з дзяцінства. Ды і бацькі выбар дзяўчыны падтрымалі — магістраль заўседы мела рэпутацыю надзейнага і стабільнага прадпрыемства. Таму пасля школы яна падала дакументы ў сталічнае галіновае вучылішча. Практыку праходзіла ў білетных касах вакзала станцыі Мінск-Пасажырскі. Сюды ж прыйшла і пасля заканчэння вучобы. Адпрацавала шэсць гадоў, і вырашыла... звольніцца. Спрабавала сябе ў якасці індывідуальнага прадпрымальніка. Гандлевае справа быццам бы і наладзілася, але праз пару гадоў дзяўчына канчаткова зразумела — без дарогі яна не можа. Сумуе па зносінам, калегам. І вярнулася на ранейшае месца працы.

- Цяпер я - на сваім месцы. І дакладна ведаю, што гэта — мае, — кажа Алена.

- Бо мы не проста калектыў, а фактычна адна сям'я.

Дарэчы, праблемы ў «дзяўчынак» (так адзін аднаго паміж сабой называюць білетныя касіры), нягледзячы на тое, што іх узрост вагаецца ад 19 да 55 гадоў, вядома, бываюць. Самыя розныя. Таму ўсе імкнуцца падтрымліваць адзін аднаго. А яшчэ, як і ў любым жаночым калектыве, яны любяць дэманстраваць свае таленты: пашыюць сукенку — прынясуць і пакажуць, выпякуць торт — паклічуць калегаў на чаяванне.

- Я таксама стараюся не адставаць. Цяпер, напрыклад, вучуся вязаць на спіцах. Але больш за ўсе люблю чытаць, асабліва гістарычную літаратуру. З'яўляюся падпісчыкам галіновай газеты. Любімая паласа — «Стужка часу» і матэрыялы па гісторыі Беларускай чыгункі. Хацелася б, каб такіх публікацый было больш. Увесь свой вольны час прысвячаю сыну Ягору. Дарэчы, мы разам вельмі любім хадзіць на Дзіцячую чыгунку. Вельмі спадзяюся, што расце будучы чыгуначнік.

Таццяна МАЗУРА