Сяргея Круталевіч называюць майстрам на ўсе рукі. І нездарма. Сяргей Васільевіч - столяр па абслугоўванню сталічных інтэрнатаў № 3 і № 4 Беларускай чыгункі. Звяртаюцца да яго з самых розных пытаннях - каму-то карціну трэба павесіць, замацаваць карніз, іншым - паправіць дзвярны замак. Са сваёй працай, да якой даўно прыкіпеў душой, ён спраўляецца выдатна. І не менш трапятліва ставіцца да творчасці. Ва ўсіх сваіх амплуа Сяргей Круталевіч цудоўны. Яшчэ адно сведчанне таму - прызавое месца ў конкурсе сярод работнікаў Мінскага аддзялення «Раманса трапяткія гукі».

 

Ён часта думкамі вяртаецца на сваю малую Радзіму - у вёску Жорнаўка Бярэзінскага раёна Мінскай вобласці. - Ёсць настальгія па тых выдатным месцам. Прыгажосць вакол неверагодная! А калі сядзіш з вудай на беразе ціхай ракі - вершаваныя радкі нараджаюцца самі па сабе, - усміхаецца Сяргей Васільевіч. Яго дзядуля ў свой час вельмі добра гуляў на гармонікі. А мама марыла аб тым, каб сын прысвяціў сябе творчасці, стаў спеваком ці музыкам. Некалькі гадоў Сяргей нават займаўся ў музычнай школе. Справа гэта было нялёгкае - ад яго роднай вёскі навучальная ўстанова знаходзілася ў пяці кіламетрах, і даводзілася ўвесь адлегласць пераадольваць пешшу. Але нават сёння, праз дзесяцігоддзі, ён з павагай успамінае свайго выдатнага выкладчыка Жана Пятровіча Жолтка, які здолеў прышчапіць вучню любоў да музыкі.

 

Жыццё так склалася, што прафесію Сяргею Круталевіч прыйшлося асвойваць зусім ня творчую. - Ну, гэта як сказаць, - папраўляе суразмоўца. - Бо нават у штодзённай працы заўсёды ёсць месца выдатнаму, вядома, калі выконваць свае абавязкі ня па ўзору. З 1982 года Сяргей Круталевіч працуе ў Мінскай дыстанцыі грамадзянскіх збудаванняў. Калісьці марыў быць машыністам, але стан здароўя не дазволіла. Зрэшты, сёння аб гэтым Сяргей Васільевіч не шкадуе. Ён змог адбыцца ў абранай прафесіі. Добрым словам успамінае свайго настаўніка, брыгадзіра Казіміра Хадасевіча, які дапамагаў Круталевіч (тады яшчэ вучню сталяра) асвоіць навуку ствараць. І сёння для майго суразмоўцы гэта прыклад сапраўднага прафесіянала. Яшчэ ў канцы 1980-х Сяргей Васільевіч ўдзельнічаў у дарожным конкурсе «Лепшы па прафесіі», які прахадзіў у Гродне. Заняў высокае другое месца. На працягу многіх гадоў працаваў у брыгадзе дыстанцыі (на першым прарабскага ўчастка), якая займалася рамонтам станцыйных будынкаў і збудаванняў, удзельнічаў у падрыхтоўцы аздараўленчых лагераў да чарговых сезонах і т. Д. Увогуле, вопыт сапраўды багаты. Затым перайшоў на іншы ўчастак, стаў абслугоўваць два інтэрнаты магістралі.

 

Вось як ён сам пра гэта расказвае: - Звычайна ў пачатку працоўнага дня я падымаюся на ліфце на 12-ы паверх. А затым спускаюся па лесвіцы ўніз - уважліва аглядаю ўсе пралёты, вокны, дзверы і т. Д. Інструмент заўсёды пад рукой. Таму нешта адрамантаваць або замяніць магу адразу ж. Акрамя таго, жыхары самі да мяне звяртаюцца з рознымі просьбамі. Увогуле, работы хапае.

 

А як жа творчасць? З гэтым таксама праблем не ўзнікае. Яшчэ ў музычнай школе Сяргей Васільевіч асвоіў гармонік, затым пераключыўся на гітару, самастойна вывучыў нотную грамату. Піша і музыку, і вершы. Не раз удзельнічаў у творчых спаборніцтвах, якія праводзяцца на магістралі. На адным з іх ( «Звіняць гітарныя струны») у 2010 годзе заняў трэцяе месца. А нядаўна ў конкурсе «Раманса трапяткія гукі» стаў другім. Сяргея Круталевіч адзначылі ў намінацыі «Класічны раманс». Ён выканаў кампазіцыю «Пара гнядых». - Шчыра прызнацца, рамансы раней не выконваў. Больш люблю лірычныя песню ні, песні ваенных гадоў ... А тут вырашыў паспрабаваць. І ўсё атрымалася добра, - распавядае Сяргей Васільевіч. - Хваляванне? Не без гэтага. Але стоячы на ​​сцэне, заўсёды адчуваеш свайго гледача. Часам я выбіраю кагосьці аднаго з вялікай залы і ўяўляю, што спяваю толькі для яго. І тады мандраж праходзіць. Сяргей Круталевіч задаволены арганізацыяй конкурсу. Кажа, што такога роду агляды павінны праводзіцца часцей. Бо таленавітых людзей на Беларускай чыгунцы нямала.

 

Дзмітрый Уладзімір