29 жніўня 2016

Такіх, як Іна Матлахова, даўней называлі майстрыцмшi. Яна — сапраўдная майстрыха: вырабляе вырабы ў тэхніцы пап'е-машье з апiлак, займаецца бісерапляценнем, декупажам, вяжа, шые, зменьвае вопратку — старыя рэчы ў прыгожыя і сучасныя ўборы.

Шмат гадоў таму Іна Матлахова абрала прафесію педагога. Скончыла Магілёўскае педвучылішча і па размеркаванні трапіла ў Мінск. Выхаванцам дзіцячага сада № 74 Беларускай магістралі яна аддала больш за 20 гадоў. З дзецьмі, толькі ўжо розных узростаў, мела справу і працуючы педагогам-арганізатарам пры ЖРЭУ № 5, пазней у маласямейных інтэрнатах па вуліцы Брэсцкай у Мінску. Педагогіка, лічаць знаёмыя Іны Сяргееўны, не адзінае яе прызначэнне. І сапраўды: яна хацела б паспрабаваць сябе ў якасці дызайнера, але пакуль свой творчы патэнцыял рэалізуе праз хобі. Да прыкладу, апошнія два гады пляце з паперы кошыкі, газетнiцы, дае новае жыццё старым цветочным кашпо.

- Гэта зусім нескладана, галоўнае — асвоіць тэхніку і, вядома ж, мець жаданне і цярпенне. Іншымі словамі - натхненне. Без гэтага ў творчасці немагчыма, — дзеліцца думкамі субяседніца. — Часу на кошык сярэдняга памеру можа сысці досыць. Па вечарах гадзіны два я кручу трубачкі, потым фарбую іх і раблю дзве нарыхтоўкі для дна з кардона, пазней займаюся каркасам будучай вырабы, а далей — само пляценне …

Сфера інтарэсаў Іны Сяргееўны дзівіць шырокасцю. Яна — у пастаянным пошуку. Авалодаўшы адным рамяством, асвойвае новае. Цяпер, да прыкладу, хоча заняцца шматковым пляценнем.

Свае захапленні жанчына не афішуе і не імкнецца на іх зарабіць. Толькі некалькі разоў па запрашэнні прымала ўдзел у выставах. Напрыклад, у ліцэі, дзе вучыўся сын, у КСЦ Мінскага аддзялення. Зрэшты, і вырабы ў яе надоўга не затрымліваюцца. Большасць падораны родным ці знаёмым, некаторыя штучкі служаць прызамі на конкурсах, якія праходзяць у інтэрнаце.

- Рукадзелля займаюся, што называецца, па загадзе душы. Ахвотна дару свае вырабы: мне падабаецца рабіць людзям прыемнае. Ды і самаробны падарунак лічыцца самым дарагім, таму што выкананы з душой. Хоць часцяком ствараю вырабы з другаснай сыравіны. Да прыкладу, кошыкі - з выкарыстаных альбомных лістоў, газет і часопісаў. Але атрымліваецца прыгожа, арыгінальна і пры гэтым вельмі эканомна.

У сям'і да творчых хобі Іны Сяргееўны ставяцца з разуменнем. Муж часам купляе неабходнае для вырабаў - клей, лак, фарбавальнікі. Разам з сынам яны першымі бачаць, як нараджаецца той ці іншый выраб. Дарэчы, абодва яны працуюць на прадпрыемствах сталічнага вузла. Аляксандр Уладзіміравіч — у Мінскай дыстанцыі грамадзянскіх збудаванняў, 19-гадовы Павел — на станцыі Мінск-Пасажырскі. Хлопец, па сутнасці, чыгуначнік у трэцім пакаленні, бо на магістралі працавалі яшчэ яго дзядуля і бабуля.

Сама Іна Сяргееўна сёння працуе выхавальніцей у жаночым інтэрнаце, якое абслугоўвае Мінская дыстанцыя грамадзянскіх збудаванняў. Па прызнанні жанчыны, тут яна знайшла шмат аднадумцаў, у тым ліку і ў творчасці. А для кагосьці стала нават настаўніцай. Яе дарослыя «выхаванкі" ахвотна вучацца ў яе рукадзеллю. Некаторыя сур'ёзна захапіліся кошыкавязаннем і працягваюць тварыць самастойна. Сваёй энергіяй і пазітывам Іна Сяргееўна заражае ўсіх навакольных. Зрэшты, наўзамен сама атрымлівае масу станоўчых эмоцый ад калектыву і сваіх падапечных — жыхарак інтэрната. І нядзіўна: атмасфера, па яе словах, тут вельмі дружалюбная, калі не сказаць сямейная (у чым, безумоўна, ёсць і заслуга Іны Мотлохаў). А гэта яшчэ больш натхняе на творчасць, нараджае новыя ідэі і творы.

Ганна Ціханавіча