.png)
Усміхайцеся, і ўсё будзе добра!
06 верасня 2016
Рух — гэта жыццё. Менавіта такога прынцыпу прытрымліваецца Ганна Жвірбля, правадыр пасажырскага вагона Мінскага вагоннага ўчастка. Яна не можа ўявіць сябе без груку
колаў, а цягнікі ўжо даўно сталі яе другім домам.
З кар'ерай Ганна вызначылася яшчэ ў 1987 годзе, паступіўшы ў сталічнае прафесійна-тэхнічнае вучылішча №103 (сёння Мінскі дзяржаўны прафесійна-тэхнічны каледж чыгуначнага
транспарту імя Я. П. Юшкевіча). Бацькі не адразу падтрымалі рашэнне дачкі, але цяпер ганарацца яе выбарам. Пасля вучобы Ганну размеркавалі ў Мінскі вагонны ўчастак. Адразу працавала
на ўнутрырэспубліканскіх напрамках, потым — на міжнародных маршрутах, а цяпер зноў працуе ў цягніках міжрэгіянальных ліній. Кажа, што ездзіць па нашай краіне ёй
падабаецца больш, чым зарубеж.
- Люблю, калі за акном родныя пейзажы. Ужо вельмі прыгожая беларуская прырода. Я ж з самага дзяцінства марыла аб падарожжах, таму што жыць без руху
не магу. Мая праца — гэта мая мара, якая ўвасобілася ў рэальнасць. Менавіта любімая справя дапамагае захоўваць душэўную маладосць, — прызнаецца суразмоўца.
З асаблівай цеплынёй яна ўспамінае пра свой першы рэйс.
- Гэта быў плацкартны вагон цягніка №4/3 Мінск-Масква. Памятаю твары пасажыраў і тое хваляванне, якое я адчувала. Вядома, было складана, бо вопыту ніякага. Але мяне сустрэлі
з усмешкай. Дзякуючы зносінам з людзьмі я і прывязаная да сваёй прафесіі, — кажа Ганна Віктараўна. — Мне вельмі запомнілася фраза, якую
сказаў адзін з маіх пасажыраў: «Усміхайцеся, і ўсё будзе добра!» І з гэтым я згодная. Бо цягнік для правадыра — як дом
на колах, дзе мы гасцінна сустракаем кожнага. І калі добры настрой у цябе — будзе задаволены і пасажыр. Гэта маё залатое правіла, якім кіруюся ўжо шмат
гадоў.
У гэтым годзе прафесіяналізм Ганны Віктараўны адзначаны высокай галіновай узнагародай — нагрудным знакам «Ганаровы чыгуначнік». Яна прызнаецца: такая
ацэнка яе працы стала нечаканасцю. А вось калегі лічаць, што гэта цалкам заслужанае прызнанне і вельмі ганарацца тым, што працуюць з ёй. Ганна Віктараўна называе іх другой
сям'ёй. Дарэчы, па вяртанні з рэйса, нашу гераіню з нецярпеннем чакаюць любімыя пляменніцы Анастасія і Святлана — ужо вельмі ім падабаюцца цётчыны
апавяданні пра яе цягнікi.
У вольны ад працы час жанчына вырошчвае кветкі, асабліва любіць ліліі. Летам скінуць назапашаную стомленасць дапамагаюць прагулкі па лесе, збор грыбоў і ягад.
«Яднанне з прыродай дае магчымасць наладзіцца на патрэбны лад, адчуць ўнутраную гармонію. І з новымі сіламі - у новы рэйс «, —
падсумоўвае суразмоўца.
Дар'я СЛЕПЧАНКА
Да спісу навін за 2016 год
