«Мне шанцавала на добрых людзей ....»
09 лютага 2017
«… Быць сумленным, праўдзівым, добра ведаць сваю справу і ўвесь час у ім ўдасканальвацца, праяўляць клопат і ўвага да пасажыраў …».
Ветэран цытуе Статут пра дысцыпліну працаўнікоў чыгуначнага транспарту СССР ад 1949 гады. Гэтую рэліквію беражліва захоўвае разам са сваёй працоўнай кніжкай. Пачуццё
адказнасці ён прышчапляў і сваім дзецям, якія сёння працуюць на стальной магістралі.
Георгій Васільевіч — прадаўжальнік чыгуначнай дынастыі. Яго дзядуля Філіп Лявонцьевіч быў брыгадзірам шляху, бацька Васіль Піліпавіч — старэйшым
стрэлачнік.
- Нарадзіўся я ў вёсцы Перкавічы Драгічынскага раёна Брэсцкай вобласці, — успамінае ветэран. — Жылі мы побач са станцыяй Драгічын, недалёка
ад пераезду. Усяго нас было 5 дзяцей у сям'і, але толькі я стаў чыгуначнікам. Скончыў школу, адслужыў у арміі.
Пасля дэмабілізацыі вярнуўся ў родную вёску. Вызначыцца з выбарам будучай прафесіі мне дапамог бацька, які параіў паступаць у Брэсцкі чыгуначны тэхнікум і вывучыцца
на электрамеханіка. Я так і зрабіў.
Размеркаванне Георгій Заяц атрымаў на Беларускую чыгунку, дзе як раз праводзілася электрыфікацыя (у Маладзечанскую дыстанцыю сігналізацыі і сувязі). Але неўзабаве быў
камандзіраваны на Паўночна-Каўказскую магістраль пераймаць вопыт. Па вяртанні яго вызначылі на ўчастак Мінск — Аляхновічы.
- Гэта быў вельмі цікавы час: ішло ўкараненне электрычнай цэнтралізацыі, аўтаматычнай блакіроўкі, — успамінае ветэран. — Раней бо кожная стрэлка
перакладаліся ўручную. Абслугоўваць новыя прылады было прэстыжна. Ганарыліся тым, што мы — электрамеханікі. Пасля ўводу ў эксплуатацыю электрыфікаванай ўчастка
Мінск — Аляхновічы ў снежні 1963 гады мяне пакінулі электрамеханікам на станцыі Ждановічы.
Каб развівацца ў прафесіі, Георгій паступіў на завочнае аддзяленне ў БИИЖТ (цяпер БелДУТ), вывучаў аўтаматыку і тэлемеханікі. Адпачынак ў 1964 годзе ён праводзіў у бацькоў,
у Перкавічы, дзе пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай Надзеяй Аляксееўнай. Дзяўчына працавала фельчарам у Драгічынскай школе-інтэрнаце. Маладыя людзі неўзабаве пажаніліся.
Разам яны ўжо 52 гады. Выгадавалі дваіх дзяцей, якім зараз дапамагаюць ставіць на ногі траіх унукаў і праўнучку.
З 1965-га Георгій Заяц працаваў старэйшым электрамеханікам. У 1970-м скончыў БИИЖТ і праз год быў прызначаны старэйшым інжынерам у аддзел СЦБ і сувязі Мінскага
аддзялення, а з часам яго ўзначаліў.
Амаль дзесяць гадоў Георгій Васільевіч кіраваў Мінскай дыстанцыяй сігналізацыі і сувязі. Менавіта гэты перыяд сваёй працоўнай біяграфіі ён лічыць самым напружаным, але пры
гэтым — найбольш плённым.
- Памятаю, пасля агляду Дзіцячай чыгункі начальнік Беларускай магістралі Андрэй Андрэеў паставіў задачу на працягу месяца укараніць тут электрычную цэнтралізацыю. Але як гэта
зрабіць, калі там іншая шырыня каляіны і тонкія рэйкі? Тэхнічнай дакументацыі на такія прылады няма. З чаго пачынаць? Галоўным інжынерам нашай дыстанцыі ў той час быў Іван Исидорович
Аксютик, які пасля стаў начальнікам службы сігналізацыі і сувязі. На горочном пасадзе станцыі Мінск-Таварны пад яго кіраўніцтвам сабралі макет стрэлкі, дзе дасведчаным шляхам знайшлі
аптымальнае рашэнне пастаўленай задачы. Затым падрыхтавалі тэхнічную дакументацыю.
Сярод іншых складаных аб'ектаў ветэран успамінае ўкараненне электрычнай цэнтралізацыі на станцыях Шабаны і Барысаў. Устаноўкай прылад займаліся работнікі будаўніча-мантажнага
цягніка, а спецыялісты дыстанцыі сігналізацыі і сувязі праводзілі пусканаладачныя работы. «На першым этапе адзначаўся пэўны дэфіцыт кадраў для абслугоўвання
прылад, — растлумачыў чыгуначнік. — Але дзякуючы вылучэнню службовага жылля гэтае пытанне ўдалося хутка вырашыць «.
Да выхаду на пенсію Георгій Васільевіч працаваў на пасадзе намесніка начальніка Мінскай дыстанцыі сігналізацыі і сувязі. Але не змог развітацца з родным
прадпрыемствам і яшчэ сем гадоў прапрацаваў старэйшым інжынерам па ахове працы і тэхніцы бяспекі. На заслужаны адпачынак ён сышоў толькі ў 2005 годзе.
- Мне заўсёды шанцавала на добрых людзей, дасведчаных спецыялістаў, сапраўдных прафесіяналаў, з якімі любыя цяжкасці па плячы, — падсумаваў ветэран.
— Да гэтага часу з удзячнасцю ўспамінаю свайго першага настаўніка — старэйшага электрамеханіка Маладзечанскай дыстанцыі сігналізацыі і сувязі Вацлава
Грэмза, які часта дапамагаў мне радай. Чыгуначнікі заўсёды былі моцныя узаемадапамога, карпаратыўным духам. Спадзяюся, так будзе і надалей.
Інга МИНДАЛЁВА