.png)
Успамінаючы маладосць
09 лютага 2017
Успамінаючы маладосць
Былога начальніка станцыі Мінск-Паўночны, ганаровага чыгуначніка Уладзіміра Шведко наведалі старшыня арганізацыі ветэранаў необособленных структурных
падраздзяленняў Галіна Львова (на фота) і спецыяліст аддзела ідэалагічнай і сацыяльна-культурнай працы сталічнага аддзялення Людміла Гузава.
… У яго хаце заўсёды рады гасцям. У імгненне вока з серванта на стол перавандраваў чайны сервіз ў аранжавы гарошак, а жонка Уладзіміра
Пятровіча — Вольга Нiкiтiчна — пачынае клапаціцца ля пліты. Разам яны ўжо амаль 54 гады. І амаль столькі ж кожны з іх прысвяціў чыгунцы. Сёння яны
часта ўспамінаюць, які цікавай і багатай на падзеі была іх маладосць.
Вольга Нiкiтiчна працавала ў будаўніча-мантажных цягніках і ў трэсце «Белтрансстрой». Уладзімір Пятровіч пачынаў дзяжурным па станцыі Палачаны. У гэтай
жа пасадзе працаваў на станцыях Мінск-Паўночны і Мінск-Пасажырскі. Затым на іх быў намеснікам начальніка, а ў 1996 годзе ўзначаліў калектыў станцыі Мінск-Паўночны. Усе яны для яго і
зараз — гэта не проста кропкі на карце магістралі, а цэлая жыццё.
- Да гэтага часу ўспамінаю свой першы камісійны агляд. У той час быў маладым спецыялістам, працаваў дзяжурным па станцыі Палачаны. Начальнік дарогі вынікам застаўся
задаволены, а потым пытаецца: «Ты кім працуеш?» Я смеласці набраўся і кажу: «Усе прафесіі асвоіў - магу быць і таварных касірам, і стрэлачнікаў".
Адказ мой, мабыць, спадабаўся, таму праз некалькі месяцаў мяне перавялі на станцыю Мінск-Таварны. І нават далі інтэрнат «, — дзеліцца ўспамінамі Уладзімір
Пятровіч.
Многія, з кім давялося працаваць Шведко, да гэтага часу ведаюць яго проста як Пятровіча. Кажуць, што з гадамі ён зусім не змяніўся: такі ж станісты і
ўсмешлівы, як і ў маладыя гады. А для чыгуначніка самыя доўгачаканыя навіны — пра тых, хто працаваў разам з ім і чый лёс гэтак жа, як і яго, трывала звязаныя
з Беларускай магістраллю.
- Я тады працаваў намеснікам начальніка станцыі Мінск-Пасажырскі. Сустракалі літарны цягнік з кіраўніком Камуністычнай партыі Леанідам Брэжневым. Нам з начальнікам лакаматыўнага
дэпо Васілём Мацясам паставілі задачу — спыніць склад так, каб кіраўніцтва краіны выйшла прама на дывановую дарожку. Адлегласць пралічвалі ці ледзь не запалкавых
пушкай. І трэба сказаць, нашы разлікі апынуліся амаль да міліметра вернымі, — успамінае Уладзімір Пятровіч.
Дарэчы, на дарозе ва ўсёй красе выявіўся яго арганізатарскі талент. Ён літаральна жыў працай, роўных яму па майстэрству не было. Прафесійныя заслугі Шведко не раз
адзначаны галіновымі ўзнагародамі, у тым ліку і нагрудным знакам «Ганаровы чыгуначнік».
- Першую скрыпку ў маім поспеху ўсё ж згуляла жонка, — кажа Уладзімір Пятровіч. — Яна была памочніцай ва ўсіх справах. У нас ва ўсе гады была
адна ўстаноўка — працаваць з поўнай аддачай. І ўзнагароды, якія я атрымаў, у поўнай меры належаць і маёй другой палоўцы.
Вядома, узрост і хваробы бяруць сваё - зараз ветэран рэдка выходзіць з хаты. Затое часта прымае гасцей. Асабліва любіць да яго наведвацца моладзь — ён
не толькі цудоўны апавядальнік, але і добрай песняй наведвальнікаў папесціць не супраць. Яго любімая — пра машыніста Васю, які водзіць «паравоз Іосіф Сталін,
самы лепшы ў свеце паравоз».
- Магу цэлы канцэрт зладзіць, — усміхаецца Уладзімір Шведко. — Гады ідуць, а я яшчэ хачу людзям радасць прыносіць. Інакш жыць не магу. І
дадае: — Вельмі прыемна, што нас не забывае кіраўніцтва і прафсаюз, заўсёды дапамагаюць, чым могуць. Дзякуй ім вялікае. А калегам, з якімі мне давялося
працаваць, я хацеў бы пажадаць даўгалецця і здароўя.
Аляксандр Мазура
