26 сакавіка 2015

22 сакавіка 2015 года, напярэдадні адкрыцця юбілейнага - шасцiдзесятага - сезону Дзіцячай чыгункі імя К. С. Заслонава яе цяперашнія выхаванцы сустрэліся з чыгуначнікамі - выпускнікамі Малой Беларускай розных гадоў. Сярод іх - старшыня мінскага узлового савета ветэранаў Анатоль Кривчик, машыніст сталічнага лакаматыўнага дэпо Ігар Федараў і яго калега - машыніст-інструктар лакаматыўных брыгад - Леанід Демский, вядучы інжынер аднаго з аддзелаў дарожнага ЦУПа Міхаіл Галоў і намеснік начальніка сталічнай дыстанцыі электразабеспячэння Вольга Калюко.

Парк культуры (цяпер Заслоново), Піянерская і Сасновы Бор... Для гасцей, якія прыйшлі на гэтую сустрэчу, дарога ў чыгуначную прафесію пачыналася менавіта з гэтых станцый. Зрэшты, не толькі для іх. За шэсць дзесяткаў гадоў Дзіцячая магістраль выгадавала не адно пакаленне чыгуначнікаў. Размова з цяперашнімі «заслоновцами» для былых выхаванцаў - нібы вяртанне ў юнацтва. На кадрах кінахронікі ветэран-чыгуначнік Анатоль Кривчик шукае знаемыя асобы. Бо падчас гэтых здымак менавіта ен быў дзяжурным па станцыі Парк культуры.

- Гэта быў 1956 год. У Мінску толькі-толькі пачалі выходзіць у эфір праграмы беларускага тэлебачання, - успамінае Анатоль Пятровіч. І з гонарам дэманструе свае пасведчанне юнага чыгуначніка Малой Беларускай першага выпуску.

- Тут я паспрабаваў ледзь ці не ўсе чыгуначныя спецыяльнасці: быў і стрэлачнікам, і правадыром, і кандуктарам. Нават начальнікам змены. Кірунак ў Брэсцкі тэхнікум чыгуначнага транспарту мне даў Мікалай Казлоўскі - першы начальнік Дзіцячай чыгункі.

Зрэшты, вадзіць цягнікі Анатоль Пятровіч не стаў, палічыў за лепшае путейское справа. Працаваў на Мінскай дыстанцыі шляху. Мае шматлікія галіновыя ўзнагароды.

Добра ведаюць чыгуначнікі яшчэ аднаго выхаванца Малой Беларускай, сеньня вядучага інжынера аднаго з аддзелаў дарожнага ЦУПа Міхаіла Галава. Дзіцячую сталевую магістраль ен да гэтага часу лічыць сваей альма-матар, з цікавасцю сочыць за ўсім, што там адбываецца, і з задавальненнем дзеліцца ўспамінамі:

- Я прыйшоў на Дзіцячую чыгунку ў 1985 годзе. Вядома, тады нам даводзілася складаней: ЭЦ не было, стрэлкі кіраваліся ўручную. Затое падчас вучобы ў каледжы і ў БелГУТе мне было значна лягчэй, чым дзецям пасля школы.

З асаблівай цікавасцю аповяд Міхаіла Уладзіміравіча слухае выхаванец дзіцячай магістралі Павел Макаранка. Ен ужо дакладна вырашыў - у будучым стане машыністам. За чатыры гады вучобы засвоіў усе прафесіі, але ў новым - юбілейным - сезоне на Малой Беларускай марыць аповесці першы склад.

- Вядома, мяне цікавіць сучасны рухомы састаў, але не супраць пракаціцца і на паравозе. Напрыклад, на такім, як стаіць на пастаменце каля Палаца культуры і спорту чыгуначнікаў. Як ніяк - рарытэт, - дзеліцца патаемным Павел.

- Я таксама ўжо вырашыў паступаць у чыгуначны каледж, - падтрымлівае сябра Юры Бурачэўскі. - Ведаю, што для гэтага трэба шмат і пастаянна вучыцца. Веды - гэта неабходная ўмова для добрай працы.

- Машыністу яшчэ патрэбныя жорсткая дысцыпліна і вытрымка, - па бацькоўску навучае дзяцей машыніст - інструктар лакаматыўных брыгад сталічнага лакаматыўнага дэпо Леанід Демский, І як не паверыць прафесіяналу! Бо менавіта Демскому даверылі весці цягнік, на якім у 2013 годзе з Кіева ў Мінск везлі хрысціянскую святыню Андрэеўскі Крыж. За гэты рэйс Леанід Гейнрихович атрымаў грамату сінода Беларускай Праваслаўнай царквы і Благаславенне Патрыярха Маскоўскага Кірыла. Дзецям ен шчыра прызнаецца - у сталічны каледж чыгуначнага транспарту ен легка паступіў менавіта дзякуючы вучобе на Малой Беларускай. І пасля яго заканчэння ўжо больш за 30 гадоў працуе на стальной магістралі: не толькі водзіць цягніка, але і навучае локомотивные брыгады. Тры гады таму быў узнагароджаны нагрудным знакам «За безаварийный прабег на лакаматыве. 1 мільен».

- Галоўнае вызначыцца. Не шукаць легкіх шляхоў. Працаваць сумленна, адказна. І тады дарога шчодра аплоціць гэта, дасць магчымасць кожнаму чалавеку самарэалізавацца, выведзе, як кажуць, у людзі.- такое пажаданне гучыць з вуснаў яго калегі, машыніста электравозаў пасажырскіх цягнікоў гэтага ж лакаматыўнага дэпо Ігара Федарава. Ігар Мікалаевіч-чалавек справы, выдатнік Беларускай чыгункі.

Дзіўна, але факт. Абодва машыніста - Демский і Федараў - не толькі выпускнікі Дзіцячай чыгункі, але і разам вучыліся ў галіновым каледжы. На адным курсе з імі вучыўся і Валерый Савіч, які паўтарыў іх «шлях» з дакладнасцю да наадварот-маючы вялікі вопыт работы на «дарослай» магістралі ўзначаліў Дзіцячую чыгунку.

Добрыя словы знаходзяцца для «заслоновцев» і ў намесніка начальніка па ідэалагічнай працы, кадрах і сацыяльных пытаннях сталічнай дыстанцыі электразабеспячэння Вольгі Калюко. Яна да гэтага часу памятае той дзень, калі на ўроку матэматыкі да іх у клас увайшла інструктар дзіцячай чыгункі з запрашэннем у гурток «Юны чыгуначнік» Запісалася полкласса. А скончыла навучанне толькі яна адна. Далей былі курсы правадыроў у сталічным вагонным участку, гомельскі чыгуначны тэхнікум, праца інжынерам у вагонным дэпо. Звяртаючыся да якія сядзяць у зале хлапчукам і дзяўчынкам, Вольга Уладзіміраўна адзначыла, што першы крок у прафесію хлопцы ўжо зрабілі: на іх форменнае адзенне, на грудзях ля сэрца - пасведчанні юнага чыгуначніка. І падкрэсліла: «Нясіце гэта званне з годнасцю, заўседы горда, заўседы высока»

Малая Беларускі ў гэтым годзе адзначае свой 60 - гадовы юбілей! А гэта значыць, што сустрэчы з былымі юнымі чыгуначнікамі яшчэ адбудуцца...