20 чэрвеня 2016

У жыцці заўседы есць месца творчасці. З гэтым сцвярджэннем на сто адсоткаў згодная і бухгалтар Мінскага вагоннага дэпо Інэса Веркович, удзельніца конкурсу «Раманса трапяткія гукі», які адбыўся ў сталічным Палацы культуры і спорту чыгуначнікаў.

Інэса Іванаўна родам з Фаніпаля. Успамінае, што з самага дзяцінства яе суправаджала музыка. Яна вучылася ў музычнай школе па класе акардэона.

– Бацькам вельмі падабаўся гэты інструмент, хаця, прызнаюся шчыра, мне больш хацелася займацца на фартэпіяна, – кажа суразмоўца. – Зрэшты, сення, па сканчэнні шматлікіх гадоў, я не адчуваю ніякага негатыву да аккордеону, наадварот, ен займае ганаровае месца ў маім доме.
Пасля заканчэння школы Інэса Іванаўна паступіла ў Мінскі фінансава-эканамічны тэхнікум. А затым пачалася яе працоўная біяграфія. З 2011 года яна працуе ў Мінскім вагонным дэпо. Пасада вельмі адказная, патрабуе вялікай уседлівасці і ўвагі. Са сваімі абавязкамі Інэса Веркович спраўляецца добра.

– У нас на прадпрыемстве выдатны калектыў, вельмі дружны і творчы, – кажа железнодорожница.
Калі стала вядома аб правядзенні ў Мінскім аддзяленні конкурсу сярод аматараў раманса, кіраўніцтва дэпо прапанавала паўдзельнічаць у ім і Інэсе Іванаўне, а таксама яе калезе Валянціне Холад.

Раманс – жанр спецыфічны, не кожнаму дадзена адчуць яго энергетыку і данесці ўсю паўнату сваіх эмоцый гледачу. «Важна наладзіцца на патрэбную хвалю, – працягвае Інэса Іванаўна. – І, вядома, вялікую ролю гульня ют рэпетыцыі. Яны праходзілі ў сталічным ДКСЖ. Дапамагалі канкурсантам прафесійныя артысты – Георгій Волчак і Жанна Піваварава».

Але самае важнае – вызначыцца з рамансам. Зрэшты, Інэса Веркович доўга не думала: ей вельмі падабаецца фільм «Аб бедным гусаре замовіце слова» і раманс у выкананні кіраўнікоў най гераіні Насты – «Генералам 1812 года»:
Вы, чые шырокія шынялі
Нагадвалі ветразі,
Чые шпоры весела звінелі,
І галасы, і галасы...

Добрыя ўражанні засталіся ў Інэсы Іванаўны непасрэдна ад конкурсу. Пераадолець хваляванне дапамагла падтрымка калег з вагоннага дэпо – на фінальныя выступленні прыйшла цэлая каманда. Быў у зале і яшчэ адны чалавек, да меркавання якога Інэса Веркович заўседы прыслухоўваецца – яе сын. Ен таксама чыгуначнік, працуе цягніковым электрамеханікам у Мінскім вагонным участку.

...На сцэну выходзілі людзі розных прафесій і ўзростаў. Кожнае выступленне – нібы маленькая, уместившаяся у некалькі хвілін, жыцце. Невыпадкова журы высока ацаніла ўзровень усіх удзельнікаў. І хай Інэса Веркович не стала пераможцай, сама яна лічыць, што пакладзі значныя эмоцыі з лішкам акупляюць та - кую няпростую падрыхтоўку да конкурсу. Дарэчы, не меншыя эмоцыі ей дорыць яшчэ адно захапленне – лацінаамерыканскія танцы.

Суразмоўніца ўпэўненая, што кожны чалавек таленавіты па-свойму. «Калі вам што-то спадабалася, абавязкова трэба паспрабаваць зрабіць гэта самому. І тады ўсе абавязкова атрымаецца», – кажа Інэса Іванаўна.

Дзмітрый УЛАДЗІМІРАВІЧ