23 чэрвеня 2016

Брыгада фірменнага цягніка № 86/85 «Белы бусел» маршрутам Мінск — Кіеў пад кіраўніцтвам Алены Потатурко Мінскага вагоннага ўчастка пастаянна — у ліку лепшых на сваім прадпрыемстве. А па выніках работы за 2015 год яна ўвайшла ў тройку прызераў конкурсу сярод маладзежных брыгад Беларускай магістралі, заняўшы трэцяе месца.

Па словах Алены Томашевны, мінулы год практычна нічым не адрозніваўся ад папярэдняга. Хіба толькі мытны агляд з украінскага боку пачалі праводзіць у Кіеве.

Сваю справу праваднікі выконваюць, як заўседы, на сумленне. Гэта тычыцца службовых абавязкаў, захавання тэхнікі бяспекі, аховы працы, працоўнай дысцыпліны, а таксама даходаў ад рэалізацыі тавараў і паслуг. Па меры магчымасцяў калектыў стараецца ўдзельнічаць і ў грамадскім жыцці прадпрыемства.

Статус фірменнага кіеўскі цягнік атрымаў у 2009 годзе і разам з цягнікамі «Беларусь» і «Звязда» з'яўляецца візітнай карткай магістралі, як і яго правадыры, якіх адрознівае бездакорнасць у працы. Станоўчыя водгукі ад пасажыраў за прафесіяналізм, чуласць, аператыўнасць у адрас брыгады — таму пацвярджэнне. Хоць сенняшнія вандроўцы вельмі взыскательны, і дагадзіць ім не так проста. Але, па словах Алены Томашевны, бездакорны знешні выгляд, ўсмешка і добразычлівасць у дадатак да прафесіяналізму і добрасумленнасці самым трудным любога, нават самага патрабавальнага і прадузятага пасажыра.

На першы погляд, усе вельмі проста і рамантычна: прыгожая форма, зносіны з людзьмі, часта вядомымі… Словам, і праца, і падарожжа. За «кадрам» ж застаюцца падрыхтоўка вагона да рэйсу, напружаны графік работы, бяссонныя ночы, дарога на працу і дадому (калі дзяўчаты жывуць не ў Менску) і, вядома ж, такія розныя пасажыры са сваімі характарамі. Працуе брыгада шэсць дзен, столькі ж адпачывае. Гэта значыць, што амаль тыдзень дзяўчыны не бываюць дома.

Толькі самыя ўстойлівыя і упартыя застаюцца ў прафесіі, для іх такі лад жыцця не ў цяжар, а ў радасць, сцвярджае Алена Потатурко. Саму Алену Томашевну на чыгунку прывяло жаданне падарожнічаць. Падсвядома яна марыла аб такой працы. Пасля заканчэння 10 класаў прыехала з Валожыншчыны ў Менск, скончыла сталічнае прафтэхвучылішчы чыгуначнага транспарту № 103, прыйшла ў Мінскі вагонны ўчастак. 15 гадоў ездзіла ў маскоўскім кірунку, паспела закончыць Гомельскі тэхнікум чыгуначнага транспарту. А потым ей прапанавалі ўзначаліць брыгаду аднаго з гэтых цягнікоў. Затым кіравала брыгадамі цягнікоў Мінск — Варна, Мінск — Варшава, Мінск — Талін, пяць гадоў узначальвала каманду «Звязды» на Санкт-Пецярбург, столькі ж — правадыроў «Белага бусла».

Сталічны каледж чыгуначнага транспарту за плячыма ва ўсіх яе калег, а брыгада ў яе практычна жаночая. Адзіны мужчына — цягніковай электрамеханік Сяргей Янушка — таксама выпускнік гэтай навучальнай установы. Многія працягваюць ўдасканальвацца, з'яўляюцца студэнткамі розных вну. Да прыкладу, Святлана Румянцава і Вікторыя Кулеш вучацца ў Беларускім інстытуце правазнаўства, Дзіна Стахно ў Беларускай дзяржаўнай сельгасакадэміі, Юлія Піскун — у Фінансавым універсітэце пры ўрадзе Расійскай Федэрацыі, Вольга Бортнік — у Маскоўскім дзяржаўным універсітэце шляхоў зносін, Алена Касцючэнка і Анастасія Панова збіраюцца паступаць у Белдут. Калектыў, па словах Алены Потатурко, згуртаваны. Для падначаленых яна, як старэйшая сяброўка, як другая мама: і падкажа, і дапаможа, і прыйдзе на дапамогу. Любіць акуратнасць і парадак, не выносіць падману. Таму ў брыгадзе пануе узаемадапамога і даверныя адносіны, а ў вагонах заўседы ідэальная чысціня. Есць у калектыве і свае традыцыі. Да прыкладу, ужо некалькі гадоў на Дзень чыгуначніка (калі не ў рэйсе) Алена Томашевна збірае ўсіх у сябе на дачы. Зімой маладзежная брыгада часцяком становіцца на лыжы, нібы пацвярджаючы ісціну, што сумесны адпачынак выдатна аб'ядноўвае. Разам ездзілі на экскурсію па Мінску, бо ў брыгадзе, не лічачы начальніка цягніка, толькі чацвера мінчан. Астатнія з розных абласцей Беларусі: са Смаргоні, Брэста, Ракава, Узды, Любані, Радашковічаў, Маладзечна. Але адлегласці ім не ў цяжар — калі знаходзішся ў пастаянным руху, калі любіш сваю справу, на працу і здалек спешишь, як на крылах. З такім натхненнем усе па плячы. У тым ліку і першае месца ў кон курсе сярод маладзежных брыгад, якое каманда Алены Потатурко спадзяецца заваяваць у будучыні.

Вольга МІКАЛАЕВА