На станцыі Лепель завяршаецца капітальны рамонт дома адпачынку лакаматыўных брыгад. Ўжо выкананы ўнутраныя працы, заменены вокны і дзверы, завяршаецца абнаўленне даху і фасада. Будынак пабудаваны 60 гадоў таму. А сама станцыя з'явілася ў 20-я гады мінулага стагоддзя ў ходзе будаўніцтва чыгуначнай лініі Орша - Лепель, ўрачыстае адкрыццё якой адбылося ў 1926 годзе.

 

Цяперашні будынак вакзалу пабудаваны ў сярэдзіне 1950-х. За апошнія гады станцыя змянілася - адрамантавана берагавая платформа з устаноўкай новых свяцільняў, абноўлена таварная кантора, добраўпарадкавана Прывакзальная тэрыторыя. Вакол чыста, акуратна і ветліва. Асабліва гэта адчуваецца ў ясны дзень, калі і без таго светлы будынак патанае ў сонечных промнях. На такое надвор'е вельмі спадзяюцца станцiоннiкi, сёння чакаюць пасажыраў больш, чым звычайна.

 

- Лепель адзначае свята горада. Бо ў асноўным дiзель-цягнікамі тут пастаянна карыстаюцца шматлікія дачнікі, навучэнцы лепельскіх аграрна-тэхнічнага каледжа і прафесійнага ліцэя.

 

Пра гісторыю Лепеля нам распавёў начальнік станцыі Максім Бых. Першая ўпамінанне пра горад датуецца 1439 годам. Ён меў стратэгічнае значэнне: і калі з'явіўся на шляху «з варагаў у грэкі», і калі ў пачатку ХХ стагоддзя яго злучылі з Оршанскай чыгуначнай лініяй. Падчас незлічоных войнаў за права валодання краем горад не раз падвяргаўся рабаванню і спусташэнню, але кожны раз адраджаўся. У XVI стагоддзі Лепель набыў дзяржаўны і ваенны дзеяч Вялікага княства Літоўскага Леў Сапега, і горад атрымаў новае развіццё. Пазней гэтаму спрыяла і будаўніцтва ў 1797 - 1805 гадах Бярэзінскай воднай сістэмы, спалучыла Днепр і Заходнюю Дзвіну, - найгалоўныя водныя транспартныя артэрыі таго часу, і павятовы горад Лепель ператварыўся ў эканамічны і культурны цэнтр на поўначы цяперашняй Беларусі.

 

Размешчаны горад на беразе возера - жамчужыны краю, у асяроддзі лесу, побач з Бярэзінскім біясферным запаведнікам. Драўніна на працягу доўгага часу была самым каштоўным таварам з тутэйшых месцаў.

 

- І сёння ільвіная доля аб'ёмаў пагрузкі ў нас складаюць лесаматэрыялы, якія едуць у Літву, Польшчу, Фінляндыю, Швецыю, Турцыю, Кітай. Іх нарыхтоўкай займаюцца ДЛГУ «Лепельскі лясгас», ААТ «Віцебсклес», ГПУ «Бярэзінскі біясферны запаведнік», - распавядае Максім Уладзіміравіч. - Сярод пастаянных кліентаў таксама ААТ «Лепельскі малочна-кансервавы камбінат». За 7 месяцаў гэтага года са станцыі адпраўлена 1736 грузавых вагонаў, што складае 122,6% да аналагічнага перыяду мінулага. Асноўны які прыбывае груз - жмых, шрот, пшаніца, кукуруза для ЗАТ «Вiцебскаграпрадукт».

 

Максім Бых кіруе калектывам тры гады. Сярэдні ўзрост работнікаў - 35 гадоў. Але ёсць тут і свае старажылы. Парадку 30 гадоў працуюць камерцыйны агент Святлана Ігнатовіч, дзяжурныя па станцыі Наталля Нікіціна і Ала Дзмітрук. Доўгі час тут працавалі і яе бацькі, сястра - таварны касір. Але больш за тут усё-такі моладзі. У іх ліку і Максім Уладзіміравіч - ураджэнец Чашніцкага раёна. Сына банкаўскіх работнікаў з чыгункай нічога не звязвала. Хіба толькі паездкі на цягніку падчас летніх канікул да бабулі на Гомельшчыну. Тады, верагодна, і з'явілася жаданне абавязкова стаць чыгуначнікам. Паступіў у БелДУТ і быў адзіным прадстаўніком сваёй малой радзімы ў гэтым транспартным ВНУ. Працоўная біяграфія пачалася з пасады дзяжурнага па парку станцыі Орша-Цэнтральная. Праз некалькі гадоў атрымаў прапанову ўзначаліць станцыю Лепель і перабрацца пабліжэй да хаты. Новы калектыў апынуўся дасведчаным і згуртаваным. У гэтым годзе Максім Бых канчаткова пераехаў у Лепель, дзе жыве большасць работнікаў станцыі. І яны абавязкова будуць на свяце свайго горада. Тут ёсць што паглядзець і турыстам - ад помніка Льву Сапегу і скульптуры «Лепельскі Цмок» у парку адпачынку да драўлянай царквы Святой Параскевы Пятніцы (сярэдзіна 1840-х гг.), Рымска-каталіцкай царквы Святога Казіміра і Бярэзінскай воднай сістэмы. А таксама галоўная прыродная славутасць рэгіёну - Бярэзінскі біясферны запаведнік і найпрыгажэйшае Лепельскае возера.

 

Вольга НІКАЛАЕВА