Прыцягнула да сябе магістраль
10 кастрычніка 2016
Амаль паўстагоддзя, у тым ліку пасля выхаду на заслужаны адпачынак, Рыгор Дiжа працаваў на карысць чыгункі. Яго жонка Людміла Никiцiчна больш за дзесяць гадоў
працавала лекарам-неўролагам ў чыгуначнай бальніцы ў Мінску.
Аб сакрэце свайго сямейнага шчасця жонка Дiжа з задавальненнем расказалі гасцям — спецыялістe сектара ідэалогіі і сацыяльна-культурнай працы Людзміле Гузавай і карэспандэнту галіновага выдання. За кубкам чая ўспомнілі маладыя гады і пацешыліся тым, як імкліва развіваецца
Беларуская чыгунка сёння.
…Пазнаёміліся яны ў Днепрапятроўску, дзе Рыгор асвойваў спецыяльнасць спецыялiста па руху ў інстытуце інжынераў чыгуначнага транспарту, а Людзміла вучылася ў
медыцынскiм ВНУ. Неўзабаве маладыя людзі згулялі вяселле. Скончыўшы вучобу, муж і жонка адправіліся ў Беларусь. Тут Людзміла працягнула адукацыю, а Рыгор прыступіў да працы
на галоўнай сартавальнай станцыі беларускай сталіцы. Менавіта тут ён набыў прафесійны вопыт і веды: быў дзяжурным па парку, па станцыі, манеўровым дыспетчарам, затым быў
прызначаны намеснікам начальніка станцыі. Па словах суразмоўцы, тады ён асабіста навучаў ўсім тонкасцям прафесіі спецыяліста па руху кожнага пачаткоўца свайго калектыву, быў строгі,
але аб'ектыўны.
Сёння Рыгор Лявонц'евіч па-добраму зайздросціць сваім маладым калегам, якія маюць справу з сучаснымі тэхналогіямі, успамінаючы,
як цяжка было аднаўляць дарогу ў пасляваенныя гады.
- На ўсіх перагонах і станцыях стрелочныя пераклады былі выключна ручнога кіравання. Больш за тое, нам даводзілася сачыць за рухам лакаматываў, не маючы ў працоўным
арсенале тых сродкаў сувязі, якія ёсць цяпер.
Тэхнічная рэвалюцыя на станцыі Мінск-Сартавальны пачалася ў 70-х гадах мінулага стагоддзя: мадэрнізацыя сартавальнай горкі, падаўжэнне паркаў прыёму і адпраўкі цягнікоў, ўкараненне
электрычнай цэнтралізацыі стрэлак і сігналаў. Менавіта гэты вопыт, атрыманы ў перыяд рэканструкцыі, выдатна дапамог яму ў якасці рэвізора па бяспецы руху ў сталічным аддзяленні дарогі.
З сярэдзіны 1970-х Рыгор Лявонц'евіч, які абыйшоў да гэтага часу пешшу практычна ўсе перагоны, — ужо намеснік галоўнага рэвізора па бяспецы руху і
аднаўленчым сродках Упраўлення Беларускай чыгункі. Пад яго пісьменным кіраўніцтвам былі распрацаваны стандарты па забеспячэнні бяспекі руху і тэхніцы бяспекі. Да канца дзесяцігоддзя
Рыгор Дiжа вярнуўся ў сталічнае аддзяленне, але ўжо на пасаду першага намесніка начальніка. Тады за ўкараненне маршрутызацыі перавозак на ВДНГ СССР быў узнагароджаны бронзавым
медалём. Сярод яго ўзнагарод таксама знак «Ганаровы чыгуначнік», ордэн «Знак Пашаны», Ганаровая грамата Вярхоўнага Савета БССР і іншыя. За час працы Рыгор
Дiжа некалькі разоў абіраўся дэпутатам Кастрычніцкага раённага Савета народных дэпутатаў у сталіцы, узначальваў дэпутацкую камісію па транспарце і сувязі.
Пасля выхаду на пенсію Рыгор Лявонц'евіч працягнуў працаваць інжынерам па рацыяналізацыі і вынаходніцтве, а пазней выкладаў у Мінскім прафесійна-тэхнічным
вучылішчы чыгуначнага транспарту імя Я. П. Юшкевіча.
- Працаваў я тут з задавальненнем. Будучыняй спецыялістам па руху і памочнікам машыніста выкладаў агульны курс чыгунак, а таксама выбарачныя
матэрыялы — вагонiкам і сувязістам. Безумоўна, падмацоўваючы тэорыю уласным вопытам, — кажа ветэран.
Жыццёвыя сілы жонкі Дiжа аднаўлялі на лыжных шпацырах. Першыя лыжы Рыгор Лявонц'евіч зрабіў сваімі рукамі з падручных матэрыялаў. Яны да гэтага часу захоўваюцца ў
доме на выпадак, калі ў госці прыедуць унукі (іх двое) і праўнучка. Блізкія заўсёды на сувязі з бабуляй і дзядулем і ніколі не выпускаюць моманту для сямейнай
сустрэчы.
Дар'я СЛЕПЧАНКА