.png)
Без права на памылку
09 лютага 2017
Машыніст лакаматыўнага дэпо Мінск Сяргей Яленскі аператыўна выявіў няспраўнасць рухомага складу і прадухіліў магчымыя цяжкія вынікі.
У той студзеньскі дзень са сваім памочнікам Дзмітрыем Хаменка ён вёў пасажырскі цягнік Масква — Брэст. На станцыі Баранавічы-Цэнтральныя пры планавым
аглядзе экіпажнай часткі электравоза лакаматыўная брыгада выявіла нагрэў буксавога вузла колавай пары. Аб няспраўнасці тут жа далажылі дзяжурнаму па станцыі. Лакаматыў хутка
замянілі, цягнік пайшоў далей.
Здавалася б, што асаблівага? У прынцыпе, машыніст і памочнік проста добрасумленна выканалі свае абавязкі, дзейнічаючы строга па інструкцыі. Бо нягледзячы
на багацце розных сучасных дыягнастычных прыбораў, пры стаянцы цягніка больш за 5 хвілін машыніст павінен асабіста агледзець экіпажную частку, у прыватнасці, буксовые вузлы. І паводле
інструкцыі, у такіх выпадках у брыгады ёсць ўсяго 10 хвілін, каб вызначыць характар няспраўнасці і прыняць рашэнне — замяніць лакаматыў або ліквідаваць
яе самастойна. Гэта вельмі цяжкі і адказны момант нават для дасведчанага машыніста, бо рэнтгена пад рукой няма. Вось і думай, машыніст! Усяго за пару хвілін Яленскі прыняў
рашэнне запытаць дапаможны лакаматыў.
Машыніст-інструктар Раман Лабажэвіч гонару за сваіх падапечных не хавае. Кажа, годныя спецыялісты ў дэпо стаяць за правым крылом
лакаматыва. Сяргея Яленскага ведае даўно. Ён удзельнічаў у Трэцім злёце машыністаў, мае нагрудны знак «За ніякіх аварый прабег на лакаматыве 500 000
км».
- Спакойны, сур'ёзны, ведае сваю справу. Паколькі мне, як інструктару, па службовых абавязках часам даводзіцца ездзіць разам з машыністамі, я не раз
назіраў, як Сяргей рыхтуецца да рэйсаў. Ведаючы маршрут, ўвесь шлях Яленскі пралічвае загадзя.
І садзіцца ў кабіну электравоза, ужо ведаючы алгарытм сваіх дзеянняў, — распавядае пра калегу Раман Уладзіміравіч.
А яшчэ Сяргей Уладзіміравіч старанна правярае тэхнічны стан лакаматыва перад рэйсам, аглядае ўсе вузлы і агрэгаты. Перш за ўсё звяртае ўвагу на хадавую частку, тармазны і
автосцепное абсталяванне, ад якіх залежыць бяспека руху.
- Я скурпулёзны ў гэтым плане. Лічу, што ў тэхніцы няма нязначных рэчаў, — кажа ён.
На дарогу Сяргей Уладзіміравіч прыйшоў у 1990 годзе, пасля заканчэння сталічнага галіновага вучылішча (цяпер каледж). Па размеркаванні трапіў у маторвагоннага
дэпо Мінск, ездзіў памочнікам машыніста на электрацягніках ў Оршу, Асіповічы, Маладзечна, Баранавічы. У 1995-м перайшоў у лакаматыўнае дэпо Мінск, пачынаў з памочніка
машыніста пры дэпо, затым год — у грузавым руху і некалькі гадоў - у пасажырскім. За правае крыло лакаматыва ўстаў ў 1998 годзе пасля навучання ў Гомельскай
дортехшколе. Спачатку працаваў на рельсазмазачных лакаматыве, затым машыністам манеўровага на грузавым двары станцыі Сцяпянка, потым зноў на грузавых,
а з 2003-го Яленскі водзіць пасажырскія цягнікі на электрацяге. Цяпер яго ўжо па праву можна было б назваць «ветэранам» з амаль
чвэрцьвекавым стажам лакаматыўнай працы, хоць Яленскаму ўсяго крыху больш за сорак. Ён прызнаецца, што праца для яго ўжо даўно не рамяство, а лад жыцця.
- На любым іншым прадпрыемстве як: выйшаў за прахадную — і забыў ўсе праблемы. У нас жа — вучоба, планёркі, нарады, зноў вучоба. Можаш
дзясяткі разоў пракруціць у галаве паездку, а калі ўжо няштатная сітуацыя … Тое метка на ўсё жыццё, — кажа Сяргей Уладзіміравіч.
- Дзякуючы разумным дзеянням лакаматыўнай брыгады ўдалося пазбегнуць цяжкіх наступстваў, — падкрэслівае начальнік дэпо Сяргей Катоўскі. — Таму кіраўніцтва
прадпрыемства прыняло рашэнне хадайнічаць перад кіраўніцтвам аддзялення аб заахвочванні машыніста Сяргея Яленскага.
- Машыніст — апошняе звяно ў чыгуначнай ланцужку, той, хто яшчэ можа паспець ліквідаваць недахоп, заўважыць памылкі кантактнікаў, пуцейцаў, вагонiкаў. Пасля яго гэта зрабіць ужо
няма каму, — падсумоўвае машыніст-інструктар лакаматыўнай калоны дэпо Мінск Раман Лабажэвіч. — Таму пільнасць — доўг машыніста,
а звышпільнасць — гэта ўжо рыса прафесіянала высокага класа, такога, як Сяргей Яленскі.
