.png)
З душой - да любой справы
06 сакавіка 2017
Ўсё сваё працоўнае жыццё прысвяціла станцыі Мінск-Паўночны ветэран Беларускай магістралі Ніна Козел.
У 85 гадоў Ніна Канстанцінаўна застаецца безжурботнай і жыццярадаснай. Яна не ўяўляе сябе без грамадскай працы, сустрэч з рознымі людзьмі. Аптымізм, працавітасць, пранесеныя праз
дзесяцігоддзі, дапамагалі ёй выходзіць з нялёгкіх выпрабаванняў і ў такім шаноўным узросце захоўваць цікавасць да жыцця.
У яе выдатная памяць. Яна пералічвае ўсіх кіраўнікоў, многіх людзей, з кім давялося працаваць разам. А ў сябе дома сабрала цэлую калекцыю рарытэтаў. Некаторыя рэчы - бухгалтарскія рахункі, стары
самавар, іншая рэчы, якiя належалi яе сваякам, таксама былым чыгуначнікам, - яна перадала ў музей лакаматыўнага дэпо Мінск.
... Ніна Козел нарадзілася ў сялянскай сям'і ў вёсцы Сiнча Пухавіцкага раёна Мінскай вобласці. Да вайны паспела скончыць першы клас мясцовай сямігодкі.
- У 1942 - 1943 гадах, - успамінае жанчына, - немцы здзяйснялі карныя аперацыі ў нашым раёне. І ў адзін з сакавіцкіх халодных дзён, нагрянув ў Сiнчу, падпалілі калгасныя пабудовы. А пакінутых
жыхароў, у тым ліку нас з маці і яшчэ трыма дзецьмі, загналі ў пустую хату, падпаліць і яе. Але па шчаслівай выпадковасці нам удалося выбрацца. Мы сышлі ў партызанскі лагер атрада імя Шчорса, які
дзейнічаў у нашым раёне ... Маці шыла для народных мсціўцаў цёплую вопратку, бацька падналаджваў млын. А Ніна стала сувязным.
Пасля вызвалення Пухавіцкага раёна яна працягнула вучобу ў школе. А скончыўшы яе, з'ехала ў Мiнск. Ўладкавалася практыкантам вагаўшчыка на станцыі Мінск-Паўночны. «Так да 1971
года, - успамінае суразмоўніца, - называлася пасада прыемаздатчыка грузу і багажу».
Неўзабаве яе накіравалі на вучобу ў Смаленскую дортехшколу. Скончыўшы курсы, яна вярнулася на станцыю на пасаду вагаўшчыка. Ніна імкнулася вучыцца далей і паступіла ў вячэрнюю школу. Затым
паспяхова здала экзамены ў БIIЖТ. Адбыліся перамены і ў асабістым жыцці: дзяўчына выйшла замуж.
- З мужам Генадзем Аляксандравічам мы пражылі 42 гады, - кажа Ніна Канстанцінаўна. - Выгадавалі трох сыноў - Сяргея, Мікалая і Андрэя. Усе яны пайшлі па слядах бацькі, сталі вадзіцелямі. А
сёння, - працягвае чыгуначнiца, - у нашай вольнай сямі восем унукаў, ёсць праўнукі. Так што не скучаем, клопатаў хапае.
Ніна Козел працавала добрасумленна: трынаццаць гадоў - на пасадзе старэйшага вагаўшчыка, пазней стала прыемаздатчыкам першага класа ...
- Мне гэтая праца падабалася, - кажа яна. - Трэба было добра ведаць правілы пагрузкі і выгрузкі. А бо колькі было выпадкаў, калі ў вагонах, якія прыбылі сюды з іншых дарог, выяўлялі
няспраўнасці, а то і адсутнасць пломбаў, адкрытыя люкі ...
Да сваёй справы яна заўсёды была ўважлівая, і яе прафесіяналізм шанавалі. Ніну Козел ўзнагародзілі значком «Ударнік ХІ пяцігодкі», была пераможцам дарожнага конкурсу
прафесійнага майстэрства. Не аднойчы яе заахвочвалі і прэміравалі як грамадскага інспектара па бяспецы руху цягнікоў. Жанчыне не раз паступалі прапановы аб змене працы. Але Ніна Канстанцінаўна
заставалася верная Беларускай магістралі.
Некалькі гадоў яна ўзначальвала камсамольскую арганізацыю, была членам прафсаюзнага камітэта станцыі.
Да грамадскай працы Ніна Козел таксама ставілася з душой - як і да любой іншай справы, за якую бралася. На працягу дваццаці гадоў яна была старшынёй ветэранскай арганізацыі станцыі. Яшчэ
сямнаццаць гадоў з'яўлялася членам савета ветэранаў Мінскага вузла, абіралася намеснікам старшыні, зараз уваходзіць у склад Прэзідыума савета ветэранаў аддзялення дарогі. Ёй часта даводзілася
наведваць хворых дома, удзельнічаць у сходах першасных арганізацый. Дарэчы, да 30-годдзя аддзяленчай арганізацыі па сваёй ініцыятыве яна падрыхтавала тэматычны альбом актывістаў ветэранскага
руху.
Да свайго цяперашняму юбілею Ніна Канстанцінаўна за актыўную шматгадовую і плённую працу ў ветэранскай арганізацыі ўдастоена звання «Ганаровы ветэран» Беларускага грамадскага
аб'яднання ветэранаў.
Станіслаў САЎЧАНКА
